Rozdział 2

"No, proszę, kogo my tu mamy. 

Nasze papużki-nierozłączki, Pękala i Mądrala"

A czego mogłem się innego spodziewać? Że będzie jak dawniej ? Nie, taki naiwny nie byłem. Zmieniłem się, wiele zrozumiałem ale duma smoka we mnie pozostała. Nazwisko Malfoy zostawiło swoje piętno już na zawsze.
Potter od zawsze mnie nienawidził ale już po akcji z końca roku to było tak mocne uczucie, tak silne. Czy mu się dziwiłem ? Nie – rozumiałem go. Sam bym siebie nienawidził po sześciu latach poniżania i próbie zabójstwa jego ukochanego dyrektora.

 McGonagall poinformowała mnie, że Harry był u niej dowiadywać się, co ja robię w Hogwarcie. Jestem jej wdzięczny, że nie zdradziła mu całej prawdy. Nie chciałem, żeby ktokolwiek wiedział o mojej matce. Chyba nie zniósłbym tych upokarzających spojrzeń w moim kierunku. Potter odznaczał się jeszcze tą całą gryffindorską dumą  więc miałem pewność, że nie zaatakuje mnie w ciemnym zaułku czego nie mogłem powiedzieć o Weasley’u. Ten Rudzielec był zdolny do wszystkiego jak jeszcze niedawno ja.

Kiedy następnego dnia dostałem plan zajęć wcale, ale to wcale się nie zdziwiłem, że eliksiry znowu z Gryffindorem.  Jedynym pocieszenie było to, że o tylko dwie lekcje w środę. Uhh… Nie zniósłbym więcej.
- Nie wiem co ty tu robisz Malfoy, ale obiecuje ci, że dowiem się całej prawdy – wycedził Potter jak tylko znalazłem się przy drzwiach do Sali.
- A co ty niby masz zamiar tak odkrywać Bliznowaty, co?- Odpowiedziałem patrząc na niego ze wstrętem i wtedy cos przykuło moją uwagę.- Powiedz Potter, gdzie się podziewa twój wierny rudy giermek ?
Gdyby nie Granger to zarobiłbym od tego niezrównoważonego człowieka prosto w dziób. Wskoczyła między mnie i Harry’ego i tak szybko wepchała go do klasy, że zauważyłem tylko burzę brązowych włosów znikających w drzwiach.
Tak strasznie byłem zaintrygowany, gdzie mógł się podziać rudzielec. Jakby miało mu się coś stać ze strony śmierciożerców to wiedziałbym o tym. Codziennie czytałem proroka codziennego i ani razu nie zauważyłem nazwiska Weasley przy listach ludzi zaginionych czy poszkodowanych.

Eliksiry prowadził stary nauczyciel, ten sam, który przybył do nas rok temu aby zacząć nauczać tego jakże wspaniałego przedmiotu. Profesor Horacy Slughorn był niskim facetem przy kości. Prawdę mówiąc, kiedy tak sobie siedział za biurkiem można by go było pomylić z fotelem.
- Witajcie siedmioroczni uczniowie – przywitał się z lekkim uśmiechem na twarzy. – Tak mało was w tym roku.
Rzeczywiście nie było nas za wiele: ja, Blaise, Parkinson,  Potter, Granger, Finch-Fletchey – całe tłumy.
-Tak, jak zauważyliście jest nas cała szóstka. Miejmy nadzieje że szczęśliwa i że każdy z was zda owumenty.- Slughorn zaśmiał się i wstał zza biurka.- W tym roku będziemy ważyć dość przydatne i potężna eliksiry ale nie tylko. Materiał na samodzielne prace przerobiliśmy do końca już w tamtym roku, zostały jeszcze pary. Tak, wywar żywej śmierci, czy eliksir szczęścia nie zrobi się w pojedynkę, ze względu na bardzo skomplikowaną recepturę. Ale zrobię wam psikusa – w tym momencie profesor klasnął w dłonie i wrócił na swoje miejsce z biurkiem. – Podzielę was sam.

I takim oto sposobem zacząłem pracować z Finchem-Fletcheyem, Parkinson z Potterem a Blaise z Granger. Nikomu z całej szóstki uczęszczającej na zajęcia ten pomysł się nie spodobał.
Justin okazał się beznadziejny. Gdy tylko na tablicy pojawiła się receptura od razu wziął się za „okaleczanie”,  bo pocięciem nazwać tego nie można, fasolek, którym  jak każdy wie,  dodaje się na sam koniec. Pamiętam jak wyklinałem w głowie dlaczego musze z takim fajtłapą pracować. Pracować? Nie, chodziło mi o tortury. I właśnie wtedy wstała Granger, z jej oczu aż strzelały błyskawicę. Mój ulubiony widok- wnerwiony gryfon.
- Panie profesorze, jeśli zostanę z Blaisem w  jednej parze do końca roku szkolnego, moje oceny obniżą się diametralnie – zaczęła wywód tym swoim przemądrzałym głosem.- Proszę o przyznanie mi kogoś kto potrafi pracować i ważyć eliksiry.

Nie wytrzymałem, śmiech zagrzmiał w całej Sali. Ah ta Granger i jej słabość do ocen.

- Dobrze panno Granger, w takim razie – Horacy rozejrzał się po klasie.- Tak, proszę usiąść koło pana Malfoya. A jego partnera poproszę tutaj. Do pana Blaise.
Mina gryfonki wyrażała wszystko – wpadła z deszczu pod rynnę. Czy mi to przeszkadzało ? Wtedy myślałem że będę musiał znosić obecność szlamy i to będzie dla mnie koszmarem. Ale od razu zrozumiałem, że moje oceny z eliksirów od razu się poprawią.
- Przesuń się Malfoy.
- Nie martw się, będę siedział jak najdalej od ciebie.

Nie kłamałem, przesunąłem się na sam koniec ławki, zostawiając pomiędzy nami półmetrową przerwę. Chodź i tak dla nas była za mała. Widziałem jak kątem oka patrzyła na mnie z obrzydzeniem. Ona kroiła składniki ja mieszałem i wypowiadałem zaklęcia. Nie wchodziliśmy sobie w drogę co było jak na nas… z braku lepszego określenia nazwijmy to podaniem ręki na zgodę. Wiedziałem, że czeka mnie cały rok siedzenia z nią w jednej ławce.
- No kochani lekcja się kończy – grzmiał profesor ponad głowami uczniów.- Zapakujcie swoje wywary do fiolki, podpiszcie je i umieśćcie na moim biurku.

- Mógłbyś podpisać ? – Hermiona w moja stronę przesunęła fiolkę z wywarem na czkawkę. Nie minęła minuta a już była poza klasa razem z Potterem. Szybko zaniosłem naszą pracę na biurko nauczyciela, posprzątałam miejsce pracy i wyszedłem za Blaisem i Pansy w stronę Wielkiej Sali na obiad. Patrząc na długie i czarne włosy dziewczyny przed mną przypomniały mi się czasy kiedy za mną latała. Nie powiem, że mi się to nie podobało ale już dawno doszliśmy do wniosku że między nami nic nigdy nie będzie oprócz przyjaźni. Teraz dziewczyna uspokoiła się już z romansami, skupiła się na nauce aby zostać pracownikiem w ministerstwie jak jej matka. Aczkolwiek wydaje mi się, że chciała też pewnie Granger upiec nosa, jeśli chodzi o naukę (chodź nigdy jej się o nie udało, bądźmy szczerzy).
-Draco ? Długo będziesz się tak wlec ? – Zawołał za mną przyjaciel przy wejściu do Wielkiej Sali. – Ile można na Ciebie czekać ??
- Na Pana i Władce całe życie. – Zaśmiałem się doganiając przyjaciół.
Niby wszystko było w porządku, ja Blaise i Parkinson. Bez Crabbe którego mam ochotę udusić własnymi rękami i  Goyle który w moich snach jest tak strasznie przeze mnie torturowany. A jednak czułem się dziwnie. I właśnie wtedy, kiedy myślałem dlaczego jest tak źle, poczułem to. Spłynęło tak nagle na mnie, że tylko cudem w porę się opamiętałem aby nie krzyknąć . Oparłem się jak najszybciej o gargulca przy wejściu do Wielkiej Sali i mocno zacisnąłem zęby. Przyjaciele wiedzieli o co chodzi, nie byli zdziwieni kiedy zacząłem zwijać się z bólu ( jakie szczęście, że żaden gryfon tego nie widział). Rok temu co chwile byli świadkami, jak rozpala mnie mroczny znak. Czarny Pan znowu wzywa swoje sługi. 

***

Rozdział "powoodstockowy" więc nie czytany ani nie poprawiany bo po prostu nie mam na to siły :)